Elinizdeki kitap; Yenâbîu’l-mevedde, mezheben Hanefȋ, meşreben Nakşî-Melâmî Seyyid Süleyman Belhî tarafından kaleme alınmıştır.“De ki: Ben buna mukabil sizden akrabama meveddet beslemek dışında bir karşılık istemiyorum” âyeti gereğince, Efendimiz’in Ehl-i Beyti’ne muhabbet; Ümmet-i Muhammed’in gönüllerinde ma’kes bulmuş ve bulmaya da devam etmektedir. Hz. Peygamber’in taht-ı terbiyesinde yetişen ve iltifatına mazhar olan Hamse-i Âl-i Abâ ve onların neslinden gelen imâmlar, mü’minler için sadece gönül aydınlığı değildir. Efendimiz’in onların ilim, ahlâk ve irfânlarına dâir beyânları, Ehl-i Beyt-i Mustafâ’nın dînî hayatın bütün vechelerinde numûne-i imtisâl olduklarını ortaya koymaktadır. Ancak tarih içinde ümmetin içine düştüğü siyâsî kargaşa beraberinde zuhura gelen itikâdî tartışmalar, Kur’ân ve Sünnet ile teyîd edilmiş bu hakikatin üzerine bir sis perdesi çekmiştir. İfrad ve tefrid noktasında hareket eden yaklaşımlar neticesinde ise Ehl-i Beyt’in tefsir, hadis, tasavvuf ve hatta fıkıh gibi ilimlere kaynaklığı da yeterince tetkîk edilememiştir.Şeyh Belhî ise, Ehl-i Beyt’e meveddeti ve bunun gereğini ilmî usullerle araştırmaya dayalı olarak tesbit etmeyi hedeflemiş; Ehl-i Beyt’in fazilet ve menkıbelerini, Ehl-i sünnet ve’l-cemaatin itimat ettiği kaynaklardan derleyerek bir eser telif etmiştir.Müellifin yöntem ve üslûbu, Ehl-i Beyt’e meveddet ve onlara tâbîliğin, bütün müslümanların müşterek buluşma noktası olduğunu bir kez daha gözler önüne sermektedir. Bu inançla; Yenâbîu’l-mevedde adlı bu önemli eserin, Delilleriyle Ehl-i Beyt’e Meveddet başlığı altında Arapça’dan Türkçe’ye tercüme edilerek okuyucumuzla buluşması hedeflenmiştir. Sevenlerini ateşten hıfz eden Fâtımatü’z-Zehrâ’ya; mü’min ile münâfığı tefrîk eden Aliyyü’l-Murtazâ’ya; iki fırkayı sulh eden Hasanü’l-Müctebâ’ya; hakîkat yoluna can fedâ eden Hüseyin-i Şehîd-i Kerbelâ’ya salât ü selâm olsun.
Süleyman Belhi zahiren Hanefi ve Nakşi gözükmek zorunda kalmıştır. esasen kendisi isnaaşere itikadına haiz olup, inandığı masum imamlara hizmet etmek amaçıyla alka ehlieyt gerçeğini bu şekilde faş etmek için bu eseri hazırlamıştır. Artık bu hakikatin söylenmesinin siyasi bir riski kalmamıştır….
Süleyman Belhî Abdülkâdir Belhî Hazretleri’nin peder-i şerifleridir. Bu eser merhûmun en kıymetli eseri olup Ehl-i Beyt-i Mustafa’ya meveddetin -ki âyetle emredilmiştir- nasıl olması gerektiği, bu meveddetin şartları konusunda bilgilendirici bir eserdir. Müellif Hanefî kökenli olmasına karşın, altta da belirtildiği gibi İmâmiyye mezhebine geçiş yapmıştır. Bu bakımdan eser Ehl-i Sünnet ve Şia’nın, yani iki kıymetli ve büyük İslâm ekolünün de kaynak kitaplarından yararlanarak oluşturulmuştur. Fakat asıl önemli olan bu mezhebî meseleler değildir. Asıl önemli olan Ehl-i Beyt’e meveddet etmenin Allah’ın âyetle emrettiği bir farz-ı ilâhî olduğunu bilip bunu öğrenmeye çalışmaktır. Müellifin mezhebî durumu bir mesele değildir zira Ehl-i Beyt Sünnî’nin de Şiî’nin başının tacıdır. Mesele müellifin anlattıklarının hakikat olup olmadığıdır ki merhûm gâyet hakikatli bir kitap yazmıştır.
1853 yılında Belh’ten ayrılan Süleyman Belhî, Necef ve Kerbelâ’da ziyaretlerde bulunurken İmamiye müctehidleriyle de görüşmüş, bu görüşmeler neticesinde, kafilede yer alan bazı kişilerle birlikte Şia-İmamiye mezhebini kabul etmiştir
Kitap Yorumları - (4 Yorum)
Süleyman Belhi zahiren Hanefi ve Nakşi gözükmek zorunda kalmıştır. esasen kendisi isnaaşere itikadına haiz olup, inandığı masum imamlara hizmet etmek amaçıyla alka ehlieyt gerçeğini bu şekilde faş etmek için bu eseri hazırlamıştır. Artık bu hakikatin söylenmesinin siyasi bir riski kalmamıştır….
ehlibeyti nasıl sevmemiz gerektiğini anlatan cok güzel bir kitap
Süleyman Belhî Abdülkâdir Belhî Hazretleri’nin peder-i şerifleridir. Bu eser merhûmun en kıymetli eseri olup Ehl-i Beyt-i Mustafa’ya meveddetin -ki âyetle emredilmiştir- nasıl olması gerektiği, bu meveddetin şartları konusunda bilgilendirici bir eserdir. Müellif Hanefî kökenli olmasına karşın, altta da belirtildiği gibi İmâmiyye mezhebine geçiş yapmıştır. Bu bakımdan eser Ehl-i Sünnet ve Şia’nın, yani iki kıymetli ve büyük İslâm ekolünün de kaynak kitaplarından yararlanarak oluşturulmuştur. Fakat asıl önemli olan bu mezhebî meseleler değildir. Asıl önemli olan Ehl-i Beyt’e meveddet etmenin Allah’ın âyetle emrettiği bir farz-ı ilâhî olduğunu bilip bunu öğrenmeye çalışmaktır. Müellifin mezhebî durumu bir mesele değildir zira Ehl-i Beyt Sünnî’nin de Şiî’nin başının tacıdır. Mesele müellifin anlattıklarının hakikat olup olmadığıdır ki merhûm gâyet hakikatli bir kitap yazmıştır.
1853 yılında Belh’ten ayrılan Süleyman Belhî, Necef ve Kerbelâ’da ziyaretlerde bulunurken İmamiye müctehidleriyle de görüşmüş, bu görüşmeler neticesinde, kafilede yer alan bazı kişilerle birlikte Şia-İmamiye mezhebini kabul etmiştir