Bir karmaşa sardı hayatımı,Acımasızdı toprağı soğuktu, hasretinin yükü ağırdı,Hesabı çetindi.Nedenleri çoktu, sebebi bir tek bendimGözyaşlarıma karışan gülüşlerim sahteydi.Güçlü duruşum yalandı,Bıraksalar haykırırdım tüm birikmiş sözlerimi dağlardaGözyaşlarımı yağmura verirdim.Acıyor içim, acıyor her yanı hayatımın.Yetmiyor haykırışım,Yetişemiyorum kalbimin inleyen sesine.Bırakın dedim, bırakın beni kendimle kalayımÖylece kalayım hasretimin elinde.Elim eline değmedi madem,Bu gariplik saracak beni biliyorum,Terk etmeyecek beni tüm varlığıyla biliyorum.Soğuktu toprağı Cennet Kuşumun,Ama rüzgârı yaktıkça yakıyordu içimin her zerresini.Bekle demiştim bir gün olsun ne olur,Bir bahar olur düşerim, ayazına mevsimininGül olur açarım, en ihtişamlı ağacında İsra’nınYeter ki gözlerinin şahidi olsun gözlerimYeter ki bulsun kaybını keşkerim. Şimdi terkedilmiş bir hayatın yalnızlığında bıraktın beni.Lütfen bana izin verin ağlayayım sadece,Sarılayım toprağına, sürüneyim ayak uçlarınaŞifa olur belki yaralı yüreğime.Hayatımın fırtınasıydı duruldu,Yangın yeridir şimdi yüreğimBir sağnak yağmur başladı gökyüzünde,Sırılsıklam oldum ama sönmedi yangınlarım,Islak kaldı yolunu gözleyen kirpiklerimArtık silsene Annem…