Deneyime dönüşen her bir okuyuş, içinde anlam barındırır, aynı kainat gibi. Anlam kainatın içinde gizli, zihin denen kainatın deneyiminde gizli. Deneyim… Hayat belki de bundan ibaret değil miydi? Deneyim kazanmak, anlamlandırmak, yola yeni bizle devam etmek değil miydi ki gaye! İçine dönmeyen, duygularına dönmeyen, olayları tek solukta yaşayıp anlamlandırmadan yola devam etmeyi seçen biri, ne kadar yaşamış sayılırdı ki! Ya da her seferinde tekrar tekrar aynı kısır döngüde dolaşmaz mıydı kişi acaba? Anlam… Hayat anlam arayışıydı ve hep bu yolda kalmaktı aslında. İnsan kendi düşüncelerine, duygularına yakınlaştıkça, diğer insanların duygularına yakınlaşır, yazarken birebir oluşturduğu kahramanlarla. Yazmak, iç yolculuğumuza hazırlar bizi. Şimdiki her bir eylemimizin kökleri, uzun zaman önce bilinçaltımızın derinliklerine yerleşmiş, orada yeşermiş, filizlenmiş, büyümüştür ve de zamanı geldiğinde dokunmuştur hislerimize. Geçmişimiz, yaşadıklarımız, anılarımız şimdiki bizi oluşturur. Bugünkü biz, acılarıyla, kırılmışlıklarıyla, sevinçleri, heyecanları, tutkularıyla meydana geldi. Yaşadıklarımızı hiç yaşamasaydık, şimdiki biz olamazdık. Başımıza gelenler olması gerektiği içindi. Olmalıydı yaşananlar ki, tecrübemiz artsın ve bir adım sonrasına yansısın deneyimler…