Mutluluk güneş olup ışıldardı dudak ucumuzda hınzırca.Ve gerçeği gördümBir takvim yaprağının sorumsuzca sızışını duyularımaKirpiklerimin ıslanışını arsızcaÖlüm soluklandıkça mısralarımdaSevme hakkımı elimden alamadı kimseler babamıZira parmak izim vardı bu özlem vardiyalarındaSabır taşlarında düşe kalka yürüdüğüm… Öğrendim dünya küçüktüVe yaralarımız kekeler durur kendi kıyılarındaAma “ışık yaradan sızar” cümlesiyleİyileşmeyi yeğledimŞimdi;Bir aynayım herkesin yarasınaSize emanet ediyorum satır satır sızlanışlarımıÖlüm büyütmez çocuk kalbiniziEtinizde özlemin acısını söndürüp dururO yüzdenSevin yaralarınızı…