Yandı be gülüm keten helva yadsımasıyla yaşamı ucundan tutan, hayaller ülkesindeki gerçeklik ile meselesi insan olan, insanı arayan insanın şiiri Muhammed TİYEK şiiri… hayata dair düşülen gönül damlası; göz nuru, el emeği dantel misali… yalnız ölecek adam hayata öykü, roman, şiir ve oyunlar penceresinden ayna tutmaya çalıştı.Anlamadım önce, dakikalar geçiyordu ömürdeTren geçti, vapur uzaktan göründüİstanbul en soğuk kışı üşüyerek geçirdiÖldüm diye ağlıyordu, öteki ben öldü diye ağlıyordu.Her yeri toprak oldu,Resim tanınmıyordu elindeGözleri boncuk, boncuk zümrüt siyahtıDudakları incecik bir kızKimse yoktu yanında, kendini izleyen kendinden başkaIhlamurun altında dört kişiBen yatıyordum, ben kendimi gömmüştümKızım ağlıyordu, kendinden doğan bana ağlıyordu.Kendi kendisine ağlıyordu,Yas tutamadan kendime, ben çocuğuma ağlıyorumYarısı koşulmuş yolun kalanında, dişleri çıkalı çok olmamıştıKucak yüzü görmemiş çocuktum, ağlıyorduÇocuk öldü…Ben öldüm…İki kişi kalmıştı yaşayanÇocuk ve ben… ''Yaşayan Ölüler Ölmezler''…
Kitap Yorumları - (0 Yorum)