"İşte Avrupa'nın herhangi bir yerine gitmenize müsaade eden izin... Tekrar İstanbul'a gelirseniz. Türkiye artık sadece küçük bir memleket olacak... Demokrasi bir mezhep mücadelesi haline gelecek... Zannetmem ki, milletim bu günkünden daha mutlu olsun..."
Aslinda bu kadar sayfayi doldurup bu kadar bos ve anlamsiz bir kitap yazdigi icin yazari terik etmek gerek diye dusunuyorum.Masum ingiliz lerin nasil bir Osmanli dostu oldugunu bizim kor gozlerimize sokan yazara sanirim cok sey borcluyuz.Ve her yani celiskilerle dolu bati hayranligi tasiyan bir sultan nasil olurda islam birligi kurmaya calisir bir turlu anlayabilmis degilim.Ama ittihat ve terakki hareketinin memletket sevdasini ve becereksizligini siyasetsizligini kuru ve ici bos milliyetciliginin tarihin en buyuk imparatorlugunu ne hallere soktugu satir aralarinda cok keskin gozler icin bile olsa anlatilmis.Kesinlikle ama kesinlikle alinmasini tavsiye edemeyecegim bir kitap.Murat USTAOGLU
Batılı bir yazarın gözü ile Sultan Abdulhamit han ‘ı irdelemek güzel bir deneyim.Mutlaka tavsiye ederim okunmalı.Kitapta beni en çok rahatsız eden şey , başından sonuna kadar irdelediği tüm olayların içine monte ettiği ve sadece kendi yargısından öteye gidemeyen bir iddia : Sultanın paranoya derecesinde şüpheciliği. Çok ilginçtir ; yüzyıl önce müthiş bir organizasyon ve vahşet ile yok edilmeye çalışılan bir insanın aldığı tedbirleri sadece kuşkuculuk ve bir ruh hastalığı gibi göstermek, çok yakışıksız ve tarafgirliğin delili.11 eylül saldırılarında karada güvenli bir yer bulunamadığı için saatlerce hava da dolaştırılan amerikan başkanına ya da ordusuna kimse şüpheci,kuşkucu ruh hastası demedi . Aslında ben de yazarın yerinde olsam boyle bir insanın önsezilerini başka türlü yaftalarla yerden yere vururdum neden mi ? Yıllar öncesinden Çanakkale destanının yazılacağı o büyük saldırıyı hissedip muazzam Alman topları ile tahkimat yapan bir adamın bu davranışı sonunda bi dünya ordusu dize getirilmiş, yok olmuşsa elbette bu adamı sevmek batılı biri için mümkün değildir .sadece bu sebep bile yeterli, subjektif yaklaşma ve sataşmalar için .
2. Abdülhamid için yazılmış en önemli eserlerden biri olan bu kitabın elimizdde olması mutluluk vericidir. Hakkında en çok yorum yapılan, övgünün de yerginin de hesapsızca yapıldığı bir sultan hakkında objektif olmak oldukça zor. Yerli yazarlar olaya ideolojik yaklaşırken yabancı yazarlarda da farklı etkenlerle olaya tarafsız yaklaşamadıkları görülmektedir. Ancak en iyi yol yine de çok okuyup analiz yapmaktır diye düşünüyorum.Bu kitapta en çok ilgimi çeken şey sultanın sünnetini anlatan bölüm oldu. Burada halkın haremağalarına karşı olan tutumu ve onların saray çocuklarına halka karşı güvensizlik aşılaması Osmanlı’nın bazı sorunlarına kafamda bazı cevaplar vermeme neden oldu.Bir de sultanın son yıllarının anlatıldığı bölüm de duygusal anlar yaşadım. Bir çırpıda okunabilecek olan bu kitabın bana çok şey kattığını düşünüyorum.
Osmanlının çökmeye başladığı yıllarda tahta geçmesi onun için en büyük dezavantaj olduğu kanaatindetim.Çocukluk yıllarında başlayan eziklik onu çocukluk yıllarında hep geri planda olmasına neden olsada sonraki yıllarda yavaş yavaş ön saflara çıkmaya başlamış vede zaman içerisinde istemiş olduğu konuma gelmiştir.Kitap içerisinde en çok dikkatimi çeken konu yazarın herdefasında abdulhamid’in batı dünyasından korktuğunu yazması bence bir şeyden çok korkan insan er geç yanlış yapmaya mecburdur bu süre kesinlikle 40 olmaz çünki bir ömrüm nerede ise yarısı kadar ,Yazarın bu konuda taraflı olduğu kanaatindeyim ama yinede günümüze kadar gelmiş vede bundan sonraki yıllarda hiç bir OSMANLI PADİŞAHINA yapılmayan bir itham ile kızıl sultan denmiş bu konuyu en ince detayına kadar irdelememiz gerektiği kanaatindeyim.
Kitap Yorumları - (4 Yorum)
Aslinda bu kadar sayfayi doldurup bu kadar bos ve anlamsiz bir kitap yazdigi icin yazari terik etmek gerek diye dusunuyorum.Masum ingiliz lerin nasil bir Osmanli dostu oldugunu bizim kor gozlerimize sokan yazara sanirim cok sey borcluyuz.Ve her yani celiskilerle dolu bati hayranligi tasiyan bir sultan nasil olurda islam birligi kurmaya calisir bir turlu anlayabilmis degilim.Ama ittihat ve terakki hareketinin memletket sevdasini ve becereksizligini siyasetsizligini kuru ve ici bos milliyetciliginin tarihin en buyuk imparatorlugunu ne hallere soktugu satir aralarinda cok keskin gozler icin bile olsa anlatilmis.Kesinlikle ama kesinlikle alinmasini tavsiye edemeyecegim bir kitap.Murat USTAOGLU
Batılı bir yazarın gözü ile Sultan Abdulhamit han ‘ı irdelemek güzel bir deneyim.Mutlaka tavsiye ederim okunmalı.Kitapta beni en çok rahatsız eden şey , başından sonuna kadar irdelediği tüm olayların içine monte ettiği ve sadece kendi yargısından öteye gidemeyen bir iddia : Sultanın paranoya derecesinde şüpheciliği. Çok ilginçtir ; yüzyıl önce müthiş bir organizasyon ve vahşet ile yok edilmeye çalışılan bir insanın aldığı tedbirleri sadece kuşkuculuk ve bir ruh hastalığı gibi göstermek, çok yakışıksız ve tarafgirliğin delili.11 eylül saldırılarında karada güvenli bir yer bulunamadığı için saatlerce hava da dolaştırılan amerikan başkanına ya da ordusuna kimse şüpheci,kuşkucu ruh hastası demedi . Aslında ben de yazarın yerinde olsam boyle bir insanın önsezilerini başka türlü yaftalarla yerden yere vururdum neden mi ? Yıllar öncesinden Çanakkale destanının yazılacağı o büyük saldırıyı hissedip muazzam Alman topları ile tahkimat yapan bir adamın bu davranışı sonunda bi dünya ordusu dize getirilmiş, yok olmuşsa elbette bu adamı sevmek batılı biri için mümkün değildir .sadece bu sebep bile yeterli, subjektif yaklaşma ve sataşmalar için .
2. Abdülhamid için yazılmış en önemli eserlerden biri olan bu kitabın elimizdde olması mutluluk vericidir. Hakkında en çok yorum yapılan, övgünün de yerginin de hesapsızca yapıldığı bir sultan hakkında objektif olmak oldukça zor. Yerli yazarlar olaya ideolojik yaklaşırken yabancı yazarlarda da farklı etkenlerle olaya tarafsız yaklaşamadıkları görülmektedir. Ancak en iyi yol yine de çok okuyup analiz yapmaktır diye düşünüyorum.Bu kitapta en çok ilgimi çeken şey sultanın sünnetini anlatan bölüm oldu. Burada halkın haremağalarına karşı olan tutumu ve onların saray çocuklarına halka karşı güvensizlik aşılaması Osmanlı’nın bazı sorunlarına kafamda bazı cevaplar vermeme neden oldu.Bir de sultanın son yıllarının anlatıldığı bölüm de duygusal anlar yaşadım. Bir çırpıda okunabilecek olan bu kitabın bana çok şey kattığını düşünüyorum.
Osmanlının çökmeye başladığı yıllarda tahta geçmesi onun için en büyük dezavantaj olduğu kanaatindetim.Çocukluk yıllarında başlayan eziklik onu çocukluk yıllarında hep geri planda olmasına neden olsada sonraki yıllarda yavaş yavaş ön saflara çıkmaya başlamış vede zaman içerisinde istemiş olduğu konuma gelmiştir.Kitap içerisinde en çok dikkatimi çeken konu yazarın herdefasında abdulhamid’in batı dünyasından korktuğunu yazması bence bir şeyden çok korkan insan er geç yanlış yapmaya mecburdur bu süre kesinlikle 40 olmaz çünki bir ömrüm nerede ise yarısı kadar ,Yazarın bu konuda taraflı olduğu kanaatindeyim ama yinede günümüze kadar gelmiş vede bundan sonraki yıllarda hiç bir OSMANLI PADİŞAHINA yapılmayan bir itham ile kızıl sultan denmiş bu konuyu en ince detayına kadar irdelememiz gerektiği kanaatindeyim.