Hayatın tozpembeliğinden ziyade daha çok acıtan, acıyan yanlarına dikkat çekiyor. Mekânsal, zamansal ve döngüsel devinimlerle iz sürüyor. “Bak gece ben büyümüyorum/ içimdeki acı büyüyor” mısrasında olduğu gibi. Birçok şeyin para üzerinde döndüğü dünyamızda gören gözler için, duyan kulaklar için, hissedenler için ne çok hikmetlerin, mucizelerin olduğunu hatırlatıyor. Başkaca, şairin karşı duruşları, zıtlıkları hep vardır, hep olagelmiştir, olmalıdır da. Bir şiirinde horozların ötmediğini, melodik nağmelerle insanları ve diğer canlıları uyandırmasından daha çok esneme hâlini yaşadıklarını, bu sesin esneme hareketi olduğunu iddia ederek şair bir taraftan da şaşırtıyor. İlkay Coşkun