“Maalesef bu kadar sevmişti. Bir insanın, kendisini hiç sevmemiş bir insanı bütün ömrü boyunca sevip ona da sadık olma ihtimalinin imkânsız olduğunu düşünüyorlardı. Hiç çaba harcamıyordu bunun için. Bu yüzden de zaten ‘siz farklı ben farklı karakterdeyim’ diyordu. Sıkışıp kaldığı geçmiş, tekrar önünde duruyordu. Bütün dünya dönüyor, sanki sadece kendisinin hayatı durmuş gibi hissediyordu.”  Sinsice hazırlanmış bir planın yıllarına mal olacağını nereden bilebilirdi ki? Tutulduğu/tutunduğu bir çift gözün sonunu getireceğini bilebilir miydi? Böyle isteksiz, böyle zoraki başlayan bir ilişkinin sırılsıklam âşığı olacağını bilse yine de izin verir miydi tüm bu olanlara? Evet, verirdi. Onur aşkı ile yaşadı. Dünü, bugünü, yarını hep o bir çift gözde kaybolarak geçti. İnsanlar neden bu kadar garipsiyordu ki? Aşk, bir kez çalardı insanın kapısını. Ona tutulup ömrünü heba etmekten daha doğal ne vardı?