Gün ışığı toplayınca saçlarını toprağın üzerinden, alıp götürür tüm yeşilini Lorca’nın. Gece, melankolinin solgun yüzlü anası, yeşilini serpiştirir yeryüzünün önemsiz sayılan köşelerine.Taşın toprağın hiç bitmeyecek kahrının izlerini örten de, gözler önüne seren de gecenin yeşilidir. Yerin uykuya çekilmeden hemen önce makyajını silerken ortaya çıkan yüzüdür biraz da. Bir aydınlanma anının soluk kesici heyecanını insanın zihnine bir türlü ulaştırmayan, haşin bir yüzleşmede dostun sırta sapladığı hançerin kabzasındaki zümrüdü hükümsüz kılan, gecenin o mahir rengidir aslında.
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
ismi çok hoşuma gidip almıştım öykü sandım denemelerden oluşuyormuş kendine has hoş denemeler var hergün 1 tane okuyorum kahve eşliğinde
Yazarı tanımak adına almıştım kitabı. Amacıma ulaştım diyemem ama güzel bir çalışma olmuş.
Yirmiiki kısa öykü. Kitaptaki metinleri deneme olarak tanımlamak daha doğru. Deneme tadında öyküler.