Yayınevimizce Kemal Demirelin 1993 yılında yayımlanan Piano Piano Bacaksız – Evimizin İnsanları adlı romanının devamıdır Gençlik Yılları. Bu kitap, İkinci Dünya Savaşını da kapsayan 1942-1952 yılları arasında geçen bir yaşamın anı-roman türünde dile getirilişidir. Bu romanda, kişilik arayışı içinde olan bir gencin, lise yıllarında başlayan toplum tekliğinden bireyliğe, sıradan insanlıktan kişiliğe geçmeye çalışmasının silahsız savaşı dile getiriliyor….4 Aralık 1945 günü, aldığı emri iştahla yerine getirmek üzere başmuavin, sınıfları boşaltmış, çocukları bahçeye dökmüştür. 6 Fen’e, bizim sınıfa geldiğinde, heyecanla Milliyetçiler, komünistlere ders verme günü geldi. Cağaloğlu’na yürüyüş yapılacak, yürüyün! diye bağırdı. Çocuklar bir anda boşalttılar sınıfı. Yalnız Nihat ve arkasındaki sırada oturan Kemal kalmıştı sınıfta. Başmuavin azarlar gibi bağırdı: Siz ne duruyorsunuz? Katılsanıza arkadaşlarınıza! Nihat, Hocam ben nedenini bilmediğim bir nümaişe katılmıyorum. Kemal de hemen ardından Ben de arkadaşım gibi düşünüyorum, deyince başmuavin, Kemal’e Sen zaten törenlerde İstiklal Marşı da söylemiyorsun, dedi.O gün üniversite gençliği ile birlikte onlara takılan öğrenciler Tan ve Yeni Dünya gazetelerinin matbaalarını parçaladılar. Bu Zekeriye ve Sabia Serteller’e karşı gösterilen bir tepkiydi…Ülkede tek parti, tek şef vardı o yıllarda.