Ve olan oldu. O yoğunluktan önce “Yaprak Dili” sızdı. Dünya. Gün. İlk olarak. Ve “Göç”. Herkese ne de çok yakışıyor. O çıkılan yamaçlar ve dağ çağrılarına doğru genişledi. Sonra kendisine döndü. Kanamanın mı demeli, yoksa önlenemez bir gerilimin olanca ağırlığı ile “dil”lenmesi mi demeli. “Aşk” vurdu suya. Sonrası. Hep “dua” olarak, dönüp dolaşıp bir “dua” olarak diz çöktü. Ama ateşini kollayarak, “İbrahim” de dört kuş göndermişti dağa. Eskiler “anasır-ı erbaa”yı önemserdi.Bunu bildi ve “Ölüm” dilinin kıyısında “Vardım narin suçlar içinde terk ettim korkudan dağları” dedi. Ve şimdi onda ‘Mebafesi kadar inlemektedir rüzgar’.