tarih bir zamanlar geçmişin tamamen sözel araçlarla hatırlatılmasına hasredilmiş bir edebi daldı. Ama kelimeler geçmişin bazı veçhelerinin sununumundaki vazgeçilmezliklerini korumakta iseler de, fotoğrafın icadı geçmişe ait resimlere karşı doymaz bir iştah yaratmış olan farklı cinsten bir tarihsel kaydı mümkün kılmıştır. Avrupa tarihinin hiç bir dönemi, çok fazlasıyla kötülenen Orta Çağ kadar fotojenik değildir. Versailles’in ihtişamı fotoğrafı çekilince azalmaktadır, oysa cephelerine heksızlık edilmiş olsa bile, katedraller, yüzyıllarca önce insan gözlerinden çok, Tanrı için yapılmış olan vitray ve heykellerin arka planlarından, hiç akla gelmeyen ayrıntıları hulmak üzere galerilerine sızan, her yere burunlarını sokmaya hazır fotoğrafçılara hüsnü kabul göstermektedirler.