Hakikat geldi ve yanında yöresinde ne varsa her şeyi yok etti. Zaman geçerken böyle şeylerin bitmesi gerekir, hidrolik sızmalı, körük patlamalı, lastik aşınmalıdır. Başlayan her şey bitmekle lanetlenmiştir, meğerki bir otobüs yolculuğu olsun. Bir otobüs yolculuğu yollar üzerinde yapılabilir, diller üzerinde; uzayan kıvrılan bütün yollar pekala gidilmeden de bir sona varabilirler, pekala bir kitap bir yolculuk boyunca uzayabilir; bir yolculukta bir kitap bitirilebileceği gibi, bir kitapta bir yolculuk da baştan sona resmedilebilir. Tayfun Çelik yeni romanında, zamanın otobüs içlerinde nasıl geçip gittiğini anlatıyor, otobüslerin zamanın içinden nasıl geçip gittiğini de anlatıyor biraz; ama her şey kendiliğine çöküp arka kapak kapandığında, kelebek kanadından daha tozlu, kelebek ömründen daha kısa, kelebek ayakları kadar narin bir dil ve sıkışmış, büzüşmüş, çarpıcı bir imgelem kalıyor elinizde. Dünyadaki diğer birçok kitap gibi bu kitap da hayat, aşk ve ölüm temalarını ele alıyor, şaşırdınız mı? Yürüdükçe camları, camlarının ufuklarında görülen dağları tepeleri, küme küme bulutları kararan, kararan ve karardıkça kararan bir otobüs kaç şoför, kaç muavin, kaç yolcu değiştirirse değiştirirsin Theseus’un mudur hâlâ? Hâlâ otobüste misiniz, geç kalmadınız mı, kontrol ettiniz mi biletinizi, bu otobüs kimin?